tw: خشونت

دیروز چندین بار می‌خواستم وسط جلسه بزنم زیر گریه. باورم نمی‌شه زنان خاورمیانه‌ای حتی اینجا هم تحت ظلم و ستم وحشتناکی هستن که سیستم نمی‌تونه خنثی‌ش کنه. از دیروز تا به حال به این فکر می‌کنم که مگه زن‌ستیزی این مردها چقدر پررنگه که یک سیستمی که توسط متخصص‌ها برای مقابله با این مسئله طراحی شده هم نمی‌تونه مقابلشون بایسته؟ من فقط از زنان ایرانی و افغانستانی می‌دونم چون که زبانشون رو اینجا می‌فهمم، بقیه چی؟ زن‌های دیگری که تنها و بدون همزبان در خونه‌های امن جابجا می‌شن و هیچکس نیست که صداشون رو بشنوه و حرفشون رو بفهمه چیکار می‌کنن؟ 

بهرحال زن‌ستیزی در جهان هنوز به وحشتناک‌ترین شکل ممکن وجود داره. شما می‌دونستید در یه سری کشورها خواستگاری سنتی درواقع به شکل آدم‌ربایی و تجاوزه؟ دختری که می‌خوان رو می‌دزدن و بهش تجاوز می‌کنن و بعد با کادو می‌رن خونه پدر دختر. راهی هم برای دختره نمی‌مونه: چون همه اطرافیان فهمیده‌ن که دختره دزدیده شده و بهش تجاوز شده و در نتیجه دیگه کس دیگری باهاش ازدواج نمی‌کنه.

همه‌ش از خودم می‌پرسم چرا تعداد قابل توجهی از مردها اینقدر از زن‌ها بدشون میاد. این سوال رو سال‌هاست بخاطر تجربیات خودم دارم می‌پرسم، اما الان تجربیات این زنان مهاجر باعث شده زندگی خودم پیش چشمم یه شوخی بی‌نمک باشه. هرچقدر که با خودم نظریات علوم اجتماعی رو مرور می‌کنم و تلاش می‌کنم زن‌ستیزی و زن‌کشی رو از منظر نظری بفهمم باز هم از منظر هیجانی درکش نمی‌کنم. جدا بخش زیادی از جمعیت کره زمین از زن‌ها متنفرن، بدون هیچ دلیل دیگری. منتها زبونم بسته‌ست. هم حریم شخصی آدم‌ها هست و هم اینکه نمی‌خوام چیزی به گفتمان نژادپرستی اضافه کنم. نمی‌خوام یک وقت چیزهایی که می‌گم تایید ضمنی‌ای باشه برای خاورمیانه‌ای هراسی اروپایی‌ها و دگرهراسی ایرانی‌ها. خوشم هم نمیاد که جدیدا مد شده «مردها» رو به فحش می‌بندن. این چندتا مسئله باعث می‌شه اینقدر تنها حرص بخورم که احساس کنم نزدیک سکته کردنم.

واقعا emotional burnout وجود داره. این روزها به شب و عصر که می‌رسیم احساس می‌کنم بار هزارنفر روی دوشمه. دیشب به شهرزاد می‌گفتم این عجیب‌ترین کار دنیاست: یا اینقدر با هر نفر درد می‌کشی که چیزی ازت نمی‌مونه، یا یاد می‌گیری با وحشتناک‌ترین داستان‌های آدم‌ها هم درد نکشی که بهت حس هیولا بودن می‌ده. 

شب‌ها که می‌شه می‌خوام سرمو قطع کنم بذارم رو طاقچه. کاش یه کار بیش‌تری از دستم برمیومد. 
 

 

نهم

باورم نمی‌شه اینقدر سرم شلوغ شد یهو. نفهمیدم چطوری شد، اما واقعا دیگه وقت سرخاروندن هم ندارم. کل زمانی که می‌تونم برای خودم بذارم شب‌ها ده دقیقه قبل از خوابه که چندصفحه کتاب بخونم که اونم معمولا یه نفر صدام می‌کنه/ یه کاری پیش میاد و مدت‌هاست حدودا توی همون صفحه موندم. 

نمی‌دونم از چی باید بنویسم، باز دوباره یه مدت خبری ازم نبود و کلی اتفاق افتاد. از نظر کاری احساس می‌کنم یه موج قوی‌ای داره منو می‌بره. یعنی رزومه‌م روزبه‌روز بیش‌تر کلینیکال می‌شه و ساعت‌های بیش‌تری رو در روز به تراپی مشغولم. در فضای سلامت روان اینجا آدم‌ها شروع کرده‌ن به اینکه متوجه حضور من بشن. جایی که چهارشنبه‌ها می‌رم کلی پول حمل و نقلم رو می‌ده که فقط برم یه مراجع رو ببینم. کاش توی فضای humanitarian اینجا هم یه روزی همچین اتفاقی رخ بده. اون روز احساس می‌کنم موفق‌ترم و خوشحال‌تر. هرچی از مامان و بابا و ایران و این حرفا دورتر شدم بیش‌تر تونستم خودم رو از انتظارات اطرافم جدا کنم و با دید بازتری به آینده نگاه کنم که هم خوبه و هم بده. الان دارم راه‌های غیرمستقیم رو هم در نظر می‌گیرم. دیروز داشتم فکر می‌کردم چقدر وقتی ایران بودم بیکارتر بودم. چقدر چیزای ساده، مثل غذا و پول و جارو زدن، انرژیمو برام ذخیره می‌کرده و خبر نداشتم. اصلا باورم نمی‌شه ظرفیتم این‌همه کش اومده. دلم می‌خواد سه ماه برگردم خونه مامان و فقط زبان بخونم. منیج کردن همه‌چیز با هم ممکنه، اما خیلی کنده. 

 

+چندروز پیش همینطوری گوشی روی شافل بود و یهو رسید به یه آهنگ تیلورسویفت که من اصلا نشنیده بودمش. یه جاییش می‌گه I think about jumping of a very tall something just to see you come running. باورم نمی‌شد یکی دیگه هم به این مفهوم فکر کرده. به قدیم‌ترها که نگاه می‌کنم به نظرم هیچی به‌اندازه این یه تیکه بسیاری از کارهای من رو توضیح نمی‌ده و این اعصابمو خورد می‌کنه. خیلی اعصابمو خورد می‌کنه.

این روزها خیلی به این فکر می‌کنم که اگر به آدم‌های بهتر و همدل‌تری در زندگیم برخورده بودم شاید هیچوقت به اون وضعیت نمی‌افتادم. خودمم خوب عجیب و غریب بودم البته.

خوشم نمیاد از خودم بنویسم یا برای داستان‌های گذشته‌م زیرنویس بدم، اما اگر یه نفر از من بپرسه به‌نظرت اون دختره داشت چیکار میکرد در جوابش احتمالا همینو می‌گم. داشت از بلندی‌های مختلف می‌پرید. 

اعصابم خورد می‌شه بهش فکر می‌کنم.  

De Bonte Koe

 امروز رفته بودم مرکز تجارت جهانی آمستردام (!) و اگه همه‌چیز درست پیش بره من قراره از این به بعد اون‌جا کار کنم. هرچی سنم داره بیش‌تر می‌شه و بیش‌تر نمی‌دونم می‌خوام چی‌کار کنم بیش‌تر خجالت می‌کشم. امروز خانومه ازم پرسید که چقدر می‌تونم و می‌خوام کار کنم و من این‌طوری بودم که هممم... من خیلی فلکسیبلم. دارم تلاش می‌کنم بفهمم از زندگی چی می‌خوام (با نشستن توی تختم و سرچ کردن، بله. بهترین ایده دنیا) و به‌خاطر همین تقریبا همیشه در دسترس هستم. و by the way، خیر. ۱۹ سالم هم نیست. ۲۳ سالمه. 

این خیلی برام ترسناکه چون هی داریم از فارغ التحصیلیم دورتر می‌شیم و دو ماه دیگه ۲۴ سالم می‌شه و هنوز اصلا معلوم نیست وضعیتم. عرفان وقتی هم‌سن من بود +۵ سال تجربه کاری داشت. این خیلی بهم استرس می‌ده. آلردی همه توی فضای دوروبرم درگیر خونه خریدن و امتحان زبان برای شهروندی یا اقامت دائم و ماشین خریدن و این حرف‌هان و من تقریبا اکثر روزم رو از اینکه کدوهام بیرون یخچال مونده بود و حروم شده بود حرص خوردم. منم همه‌ش مجبورم باهاشون keep up کنم: برنامه سفر کریسمسشونو تایید کنم یا اینکه باهاشون دنبال یه hobby جدید بگردم و همراهی کنم. 

از طرفی، فضای کلی دورم مداوم بهم می‌گه برای هیچی دیر نشده و حتی هنوز هم زوده. توی گروه‌های Girls Gone Internationl دخترا توی سن ۲۵ سالگی هنوز دارن کارشناسیشونو می‌خونن، که خب خیلی رایجه، و تقریبا با هرکی حرف می‌زنی تا بخش خوبی از زندگیش نمی‌فهمیده چی می‌خواد. اما این سرعت زندگی اروپاییه دیگه. سبک زندگی ایناست. بعدش هم کارشون رو پیدا می‌کنن و مابقی زندگیشون رو به آرامش و پیاده‌روی عصرانه زندگی می‌کنن تا بمیرن. هیچ big break ی در کار نیست. حداقل برای اونا نیست. ولی خب طبیعتا من دنبال بیگ برکم و جدیدا احساس می‌کنم شبیه پسرهای نوجوون ۱۸ ساله حرف می‌زنم که دانشگاه نمی‌رن و می‌خوابن تو خونه و می‌گن «نمی‌تونم آقا بالاسر داشته باشم» و «باید بیزنس خودمو بزنم». لوزر. می‌خوام برم آمریکا برای دویدن رو به جلو، ولی فراخی و گوگولی‌بودن اروپا قلبم رو فتح کرده. 

تزئینات فصل تعطیلات خیلی قشنگه: همه یه سری ریسه‌های زرد از خونه‌هاشون آویزون کردن و ترکیبش با نورپردازی تیپیکال شهر، خیلی زیبا شده. دیروز پاشدم و برای گرفتن یه کتاب دست دوم که خیلی دوست داشتم بخونمش (The bookseller of Kabul) رفتم تا لیدن. نشستم توی کافه De bonte koe که از سال ۱۸۸۸(این همون سالی نیست که گائودی اثر گوتیکش رو ساخته؟ world's fair؟) به همین دکوراسیون داره کار می‌کنه و کلی خوندمش. برای چندلحظه، همه‌چیز شبیه رویا بود. رویایی که انگار من بخشی ازش نیستم. 

 

+من انتخاب کردم اینجا بنویسم چون حدس می‌زنم دیگه این روزا کسی وبلاگ نمی‌خونه. حتی وبلاگ‌نویس‌های محبوبم هم مهاجرت کردن به چنل‌های تلگرام. اما خیلی عجیبه که بازدید اینجا اینقدر بالاست. همه‌ش از خودم می‌پرسم نکنه اینا همه Bot هستن؟ 

نمی‌دونم اینکه بازدید اینجا بات باشه ترسناک‌تره یا آدم واقعی. 

 

تصادف

امروز رفته بودم پایین که فتا و نون بخرم، دیدم مرکز خرید خیلی شلوغه و چندجا بزرگ نوشته‌ن که sinterklaas is jarig! یعنی تولد سنترکلاسه. این چندروز همه‌ چیز درباره سینترکلاسه و توی مرکز خرید کناری همیشه خودش و کوتوله‌هاش که قراره از توی شومینه بیان، می‌چرخن و به بچه‌ها شکلات می‌دن. شلوغه و باعث می‌شه منم دلم بخواد یه بچه پنج ساله باشم که با سینترکلاس عکس می‌گیره و شکلات می‌خوره. واقعا اینجا کشور بچه‌هاست، همه‌چیز برای بچه‌ها طراحی شده و کلی مناسبت و جشن دارن. 

این چندروز توی خونه تنهام. کاری هم ندارم به اون صورت. برای لایسنسم اپلای کرده‌م و منتظرم که جوابش بیاد و کارت اقامت امسالم هم نرسیده و در نتیجه هیچ کار خاصی ازم برنمیاد. خیلی غمگینم می‌کنه که کل روز رو در تنهایی می‌شینم پشت لپ‌تاپ و مستند می‌بینم و سرچ می‌کنم و دلیلی برای بیرون رفتن ندارم. دوستام برای کریسمس برگشته‌ن کشوراشون. من توی خونه می‌چرخم و اورثینک می‌کنم و وقتایی که خیلی می‌خوام از خونه بیرون برم، می‌رم همین مرکز خریده (کل این ماجراهایی که دارم تعریف می‌کنم یک هفته هم نشده البته چون من یکم کولی‌ام).

احساس غربت خیلی وقت‌ها گلومو می‌گیره. نه از جنس اینکه می‌خوام برگردم. از جنس اینکه به‌غیر از چندنفر، کسی نمی‌دونه من کجام. عصرها که می‌رم قدم بزنم آدم‌ها رو می‌بینم که به همدیگه برمی‌خورن و وایمیسن به حرف زدن و به این فکر می‌کنم که هیچ احتمالی وجود نداره من اینجا به کسی بربخورم که مدت‌هاست ندیدمش. نمی‌فهمم چرا این مسئله ناراحتم می‌کنه، شاید بخاطر اینه که بهم این حسو می‌ده که هر تغییری که توی زندگیم رخ بده رو یه طورایی باید خودم رقم بزنم. حالا شاید شما بپرسید مگه دیدن اتفاقی یه آدمی که قرار نبوده ببینی یا رخ دادن یه اتفاق تصادفی چه تغییری توی زندگیت ایجاد می‌کنه؟ باید بگم نمی‌دونم. دست خودم نیست. هنوز دختربچه‌ای در من هست که به جادو اعتقاد داره و به قسمت و تصادف و این حرف‌ها. من یه‌جورایی همیشه فکر می‌کردم زندگی من رو جادو و تصادف قراره بی‌نظیر بکنه و الان که اینجام و هیچ تصادفی رخ نمی‌ده و همه‌چیز برنامه‌ریزی شده‌ست و خبر از هیچ جادویی نیست، می‌ترسم. نمی‌دونم چطور بگم، اما هنوز منتظرم کسی چیزی رو در من روشن کنه و چیزی راهی رو به من نشون بده. تهران حس نقش اصلی بودن رو داشتم، اینجا یه وقتایی حس می‌کنم سیاهی‌لشکرم و شاید نویسنده این داستان برای مشخص کردن و جالب‌ کردن قصه من اصلا وقت نذاشته. 

می‌رم زبان بخونم.