و من فقط یه نمره خوب نیاز دارم، تا همه‌چیز به آرمانی‌ترین حالت خودش برسه.

خیلی احمقانه‌س که همه چیز اینقدر به حرفا بستگی داره. یه هفته مونده به کنسرت، تونستم سل دیز( که با اختلاف زیاد سخت ترین نتیه که تا الآن یاد گرفتم) رو به راحتی بگیرم، و توی ساده‌ترین نت‌های لاو استوری مشکل پیدا کردم. دلیلش هم برمی‌گرده به اینکه معلمم گُف تقریبا بهتر از همیشه و فراتر از انتظار سُل دیز رو می‌گیرم. و خب، گفت بهتره روی کوکِ لاو استوری بیشتر کار کنم. خیلی از نت‌هایی که تا قبل از حرفش به راحتی می‌تونستم بزنم رو، الآن نمی‌تونم دیگه.
نمره های بد و بدتر پشتِ هم میان، و فقط یه نمره خوب نیازه. اونوقته که نمره‌های خوب و خوب‌تر پشتِ سرِ هم میان.
و می دونین؟ همه اینا رو گفتم که بگم باورِ اینکه توی شیمی کودنم و نمره‌های بد و بدتر، من رو به جایی رسونده که نمی‌تونم عنصر رو تعریف کنم یا مثالی براش بزنم.

چقد عجیب.

پلاس: چهارشنبه کنسرت دارم باز. می‌ترسم این‌بار.:))

آخ از اون چشمایِ عمیق؛ انگار که متعلق به قوی ترین زنِ دنیا باشن.

می‌دونه تشنه حرف زدنِ هوشمندانه‌شم. می‌دونه حرفاشو می‌بلعم و توضیح اضافه نمی‌ده. فقط بهم نگاه می‌کنه و می گه« یه نگاه توی آینه به خودت کردی؟»

می‌دونه با این حرفش چی کار می‌کنه. توی خودم غرق می‌شم. ساعت‌ها خودمو جلویِ آینه عقب و جلو می‌کنم و هردفعه.. هر دفعه.. هر دفعه...