این‌طوری نیست که مثل فیلما، مردمُ نگاه کنم که چطور برای نجات خودشون حاضرن راهُ برای نجات یکی دیگه ببندن و عزمم جزم‌تر بشه. این‌طوری نیست که نگاه کنم ببینم چطور وقتی توی تب‌وتابیم هیچ مسئولی به هیچ‌جاش نیست و تلویزیون آموزش نمازآیات پخش می‌کنه و به ایران بگم صبر کن.. می‌سازمت.
سریالای ماه‌رمضون که نیست. ناامید می‌شم. مث تمام این مدتی که گذشت، ناامید می‌شم. تو خودم مچاله می‌شم و می‌پرسم 《 این سرزمین سوخته، ارزششو داره؟ 》 .
