زنهار ازین بیابان، وین راه بی‌نهایت..

یکی داره توی خونه جیغ می‌کشه. یکی داره از توی قلبم جیغ می‌کشه. یکی داره از اتاق بغلم داد می‌زنه. یه « من» داره توی سرم جیغِ هیستریک می‌کشه.

من تخمه می‌خورم. 

یه صدایی از هزار تا شهر و هزار تا عقربه اون‌ورتر میاد. « هایل هیتلر!»

گریزل توی خون خودش غلت می‌زنه.

من تخمه می‌خورم و پرت می‌شم پایین. دره انتها نداره.

و غباری طاعونی- مدت‌هاست که- از آفاق برخاسته است...

بوی گند و تلخی؛

مرض مسریِ این روزهاس انگار.

از هر طرف لجن می‌باره. آدما مهربون نیستن. رفیق نیستن. عقده و سرکوب رو، روی صورتِ هم‌دیگه قِی می‌کنیم.

+ این میون، تو چقدر رفیقی؟ تو چقدر مهربونی؟ تو چقدر می‌خندی؟ تو چقدر نور می‌پاشی تو هوا؟

    -ما هیچ..