اون‌دفه تو مدرسه داشتم می‌گفتم فک کن چه زندگیِ استرس‌آور و ترحم‌برانگیزیه، زندگیِ زنی که فک می‌کنه ذاتِ شوهرش تو نگاه کردنه و شوهرش از دیدنِ بازوی سفید من ممکنه تحریک بشه و تمام‌مدت، توی خیابون در استرسه.
بیچاره. بیچاره. این طور که بهش نگاه می‌کنم، قابل درکه وقتی این‌قدر مستاصل می‌شه که آوار می‌شه سرِ من تو خیابونا. کاش می‌تونستم یکی از پسرای دوروبرمو بهش قرض بدم که دقیقا متوجه بشه فرق آدم و آلت چیه.
معلمایِ عزیزم که خفن‌ترین آدمایی هستن که می‌شناسم، بدون ماشین و پیاده می‌رن. این غمگینه. هربار تو صورتم می‌خوره که موفق‌ترینی که می‌خوای تصور بکنی هم بشی، تهش یه ماشینم نداری. نچ نچ نچ. از اولش باید می‌رفتی خانوم دکتر بشی.
اگه نگم ضعیف، به موجودِ ظریفی تبدیل شدم. که نتیجه‌ی نازکش داشتنه یحتمل. دیروز سرِ تمرینِ تئاتر، یه موقعیتِ مسخره بهم دادن که توش دیالوگ بگم برای تمرین. ده دقیقه مثلِ احمقا وایساده بودم یه گوشه و از خجالت داغ شده بودم و بغض کرده بودم و در حالی که تلاش می کردم اشکم سرریز نشه، تو دلم غر می زدم که یکی بیاد منو ببره خونه. می خوام برم خونه. منو ببرین خونه. اوووو، نمی‌خوام.
